Maashorst
'De Tuinen van Licht' Een historisch verhaal van Els Launspach uit 2023.
Het boek gaat over Pierre die in de zeventiende eeuw door zijn grootvader naar Parijs wordt gestuurd om opgeleid te worden als hovenier zodat niemand erachter zal komen dat hij zijn buitenechtelijke kleinzoon is.
In Pierres levensverhaal komen verschillende geschiedenisverhalen langs en wordt de aandacht gevestigd op de ontwikkeling van de tuinen en de tulpenhandel in Nederland en Frankrijk. Maar er is ook veel aandacht voor zijn persoonlijke ontwikkeling.
Ook in de bibliotheek te leen.
'Buiten is het groen' van Henk Gerritsen uit 2008.
Een makkelijk en vlot leesbaar boek over natuurlijk tuinieren van Henk Gerritsen. Vele paginagrote foto’s maken dat het aantrekkelijk leest. Zijn manier om naar de tuin en de natuur te kijken sluit heel goed aan bij de principes van permacultuur.
Het gaat over natuur en ecologie, de dynamiek waarin plantengemeenschappen leven, dierenleven en vormgeving en de toekomst. Henk Gerritsen keek naar de oorsprong van de planten en stelde zichzelf vragen’, zoals: ‘Waarom bloeien planten vroeg of laat?’. ‘Waarom staan planten op deze plek’. ‘Waarom groeit Zevenblad zo hardnekkig? Plantennamen worden veel gebruikt met de nodige beschrijvingen en zijn specifieke kritische blik .
Citaat uit het boek: ‘Wanneer er niks mis gaat in de tuin, is er ook minder vreugde wanneer het wel goed gaat’.
‘Het hart van alle dingen’ van Elizabeth Gilbert uit 2014
Een meeslepend, botanisch levensverhaal over Alma die besluit om zich helemaal te wijden aan het onderzoek naar alle mossen van Noord-Amerika.
Mos is onvoorspelbaar sterk: mos eet steen maar bijna niets eet daarentegen mos. Mos voedt zich met keien, langzaam maar verwoestend, in een maaltijd die eeuwen duurt. Als ze genoeg tijd krijgt kan een moskolonie een rots in grind veranderen. Mos groeit waar niets anders kan groeien. Het groeit op baksteen, op boomschors en dakleien. Mos heeft de onverschrokkenheid om bos weer tot leven te wekken, het is een regeneratiemachine. Een dot mos kan veertig jaar uitgedroogd liggen sluimeren, om weer tot leven te worden gewekt door een enkele regenbui.
Het enige wat mossen nodig hebben is tijd: mostijd. Mostijd verstrijkt schrijnend traag. Het lijkt niet te bewegen maar jaren of zo later laat mos toch zijn bewegingen zien.
Niet meer dan één duim hoog, een groots en minuscuul woud. Niets beweegt in de wereld van mos. Je kan het ruiken; dompig en doordringend en oud. Drukkend met je handpalm op dat strakke kleine boslandschap veert het zonder klacht weer terug. Het voelt warm en sponzig aan, warmer en vochtiger dan de lucht er omheen. Het lijkt zijn eigen weersomstandigheden te hebben.
Bekijk het met een vergrootglas en het miniatuurwoud vertoond zich in al zijn majestueuze details: een verrassend landschap met paden in alle richtingen weelderige valleien met piepkleine boompjes microscopisch, in elkaar verstrikte klimplanten. Mossen hebben geen wortels. Mossen bezitten geen inwendig cel skelet. Mossen dragen geen vrucht, ze planten zich voort met sporen. Ze hoeven geen bloemen, vruchten of vleugels te produceren; ze moeten alleen net verschillend genoeg zijn om hun rivalen te overtroeven. En geen rivaal ter wereld was bedreigender dan de rivaal die pal naast je groeide.
Enkele interessante websites over mossen:
* algemeen www.blwg.nl/mossen
* verspreidingsatlas www.BLWG.nl/mossen
* algemene kenmerken www.ru.nl
* top 10 van mossenwww.hunebednieuwcafe.nl
'Sakura' van Naoke Abe uit 2020.
Sakura betekent in Japan 'Kersenbloesem'. Dit boek beschrijft het verhaal van een plantenverzamelaar die de kersenbloesem redde in Japan en in de wereld.
In het jaar 2000 schonk de Japanese Women’s Club vierhonderd kersenbomen (‘sakura’) aan Amsterdam waar bedrijven als Canon, Ricoh en Mitsubishi vestigingen hebben. Ze werden geplant op twee grasvelden aan weerszijden van een wandelpad en, in een volmaakte cirkel, aan het eind daarvan. En wanneer ze eind maart, begin april in bloei staan, levert dat sindsdien sprookjesachtige wolken van witroze bloesemblaadjes op, die geleidelijk en fotogeniek van de takken dwarrelen.
Een drukbezocht maar betoverend schouwspel, waar je voorgoed anders naar kijkt na het lezen van Sakura. Het fascinerende boek dat de sinds 2001 in Londen woonachtige Japanse journaliste Naoko Abe schreef over de (cultuur)geschiedenis van de kersenbloesem in het algemeen en de opmerkelijke rol daarin van de Brit Collingwood ‘Cherry’ Ingram (1880-1981) in het bijzonder.
'Ik heb de tuin nog niet niet verteld' van Pia Pera uit 2019.
Ik heb het de tuin nog niet verteld is een gelaagd boek dat de seizoenen van de tuin volgt. Over leven en dood, vol met fijnzinnige reflecties over filosofie en het dagelijkse leven, over religie en frustratie.
Het onderzoek dat Pia Pera uitvoert is eerlijk en licht van toon, ondanks de zwaarte van de inhoud. Zonder zelfmedelijden reflecteert zij op vragen waarop het onmogelijk is om een antwoord te geven. Vragen die elk mens raken, vroeg of laat.
(Te koop en te lenen in een bibliotheek.)